මේ සිහිනෙට මං ආසයි...

 

මේ සිහිනෙට මං ආසයි...

     මේ දිනවල මම එකදිගට එකම සිහිනයක් දකිමි. ඒ සිහිනයට මම ආදරය කරමි. එබැවින් නින්ද මගේ සමීපතමයා බවට පත්ව සිටියි. මම වේලාසනින්ම නින්දට යමි. 

‘‘ඒ හිරු නොනගීවා - රෑ තව දිගු වේවා’’

‘‘මගෙ සිහිනය මට දකින්න ඉඩ හරින්න  
ඒ සිහිනෙන් මා මුදන්න ළං නොවන්න’’ 

අනුන්ගෙන් ණයට ගත් වචනවලින් මම ඔබට එසේ කියමි.

     මා අවුරුද්දකට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ බලාගෙන සිටි ස්ථාන මාරුව ලැබී ඇත. ඒ ගාල්ලෙන් එනම් මගේ ගෙවල්වලින් බොහෝ ඈතටය. කාස්ටක බිමේ හමන සුළං මැද මම සැනසිල්ලේ සිනාසෙමි. ඩිස්කවරියාද, කැමරාවද යළිත් මගේ සහෘදයන් වී ඇත. ඒ සිහිනය පොරවාගෙන මම තව තවත් ගුලි වෙමි.


     මා මොනරාගල දමා ආවේ සිතකින් නොවේ. ඒ ආ පසුත් යළි යළිත් මා සිත ඒ බිමට දිව යන්නට විය. අදටත් එය එසේමය. ඔව් ඒ මගේ පේ‍්‍රමයයි. ඒ බිමට හත්ගවුවක් ඈතින් සිටින්නවුන් අති දුෂ්කර ලෙස හැඳින්වුවද ඒ බිමෙහි කොයිතරම් නම් සෞන්දර්යයක් වැතිරී සිටියේද? වැව් දියක සිට උපදින සීතල සුළඟ, කඳු මුදුනක සිට දකින අනන්තය තෙක් විහිදුන වන නිල්ල, ඉපැරණි පන්සලක නටබුන්වල ඇති අතීත කාමය ඒ භූමිය පුරා පිරී විසිරී ඇත. ඉතින් ඒ කළු කෙට්ටු මොනරාගල මගේ  ප‍්‍රථම පේ‍්‍රමය නොවනු කෙලෙසද? එහෙත් මා එන විට ඇය ගිහින් එන්න කියා කීවේවත් නැත. එහෙත් මම සිතින් නිතර එහි ගොස් එමි.


     මට ගාල්ල සිතට නොඅල්ලයි. ගාල්ල මා ඉපදුන බිම බව සැබෑය. හැදී වැඩුණ, ඉස්කෝලේ ගිය බිම බව සැබෑය. එහෙත් අවුරුදු විසි ගණනක් ගාල්ලෙන් දුරස්ව සිටි පසු එය තව දුරටත් මගේ ළබැඳියකු සේ සිටින්නට අකමැති සේය. ගෙදර අතේ දුර වුවත් මම බෝඩිංගතව හිඳිමි. කෙනෙකුට මහ ගෙදර තරම් සැනසිල්ලක් තවත් නැතද, මට එය එසේ නොවේ. පසුගිය අවුරුදු විසි ගාණ තුළ මහ ගෙදර මගේ කාමරය මට නැති වී ගොසිනි. මා චිත‍්‍රපටි බලන්නට වාඩි වුණ මගේ රජ පුටුවද වෙනස් වී ඇත. ටී.වී. එකේ දුරස්ථ පාලකය අන් සන්තක බැවින් මා ප‍්‍රිය කරන සෞන්දර්යයට මාරු වීමට මට වරම් නැත. ගෙදර එන්නැයි එන්නැයි අම්මලාගේ නිරන්තර කෑ ගැසීම මොනරාගලින් මා විස්ථාපනය කරන්නට සමත් වුවද මේ ජීවිතය මට අප‍්‍රියජනකය. අපුලය. උදේ හතට අවදි වෙන, අටට වැඩට යන, හතරට බෝඩිමට එන, පහට ගෙදර යන, දහයට ගෙදරින් එන, ආ විගස මහන්සියට නින්ද යන, ආයෙත් උදේ හතට නැගිටින ඒකකාරී ජීවිතයෙන් හෙම්බත්ව සිටිමි. රැඩිකල් ලෙස කියනවා නම් මේ සිස්ටම් එක මට අල්ලන්නේ නැත. එබැවින්ය මා දකින මගේ සිහිනයට මා මේ හැටි කැමති.


     ඉස්සර වගේ නොවෙයි දැන් ගාල්ල හරි වෙනස්. හරිම කලබලය. පොඩ්ඩ ඇත්තන් කෑ ගසයි. විටෙක එය මහත් හිසරදයකි. මුහුද බලන් ඉන්නෙත් සුනාමියක් එවන්න වගේ. ඒත් පිටත සිට මට පෙනෙන ගාල්ල ගැන එතුළ සිටින අයට කියද්දි නම් ඔවුහු එය පිළිගන්නට මැලි වෙති. ඔවුන්ට ඒ වනාහී සකල සම්පත් ප‍්‍රාදුර්භූත වන දෙව් ලොවයි. මා මොනරාගල හොඳ වනන විට අප සන්සඛී ප‍්‍රියංගාවන් මගෙන් ඇසුවේ ‘‘ඔයා ගංජ බීලද ඉන්නෙ’’ කියායි. ඔවුන් නොදුටු ඒ සෞන්දර්යය පෙන්වන්නට හැකි නම්...


     මා දැන හදුනන මාමා කෙනෙක් මා මුණගැසුණ දිනෙක මෙසේ ඇසුවේය. 
‘‘දැන් පුතා සෙට්ල් වෙන්න කාලෙ හරි. මං නම් දකින විදියට ජීවත් වෙන්න හොඳම මේ ගාල්ල තමයි.’’ 
‘‘එතකොට අන්කල් පළාත් කීයක ජීවත්වෙලා තියෙනවද’’ 
‘‘මං නම් ගාල්ලෙන් පිට කොහෙවත් ඉඳල නෑ.’’
අපට උපදෙස් දෙන්නන්ගේ අත්දැකීම් අන්න එයාකාරය. 


අදත් වේලාසනින්ම නින්දට යා යුතුය. 


     මා අවුරුද්දකට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ බලාගෙන සිටි ස්ථාන මාරුව ලැබී ඇත. ඒ ගාල්ලෙන් එනම් මගේ ගෙවල්වලින් බොහෝ ඈතටය. කාස්ටක බිමේ හමන සුළං මැද මා සැනසිල්ලේ සිනාසෙමි. ඩිස්කවරියාද, කැමරාවද යළිත් මගේ සහෘදයන් වී ඇත. ඒ සිහිනය පොරවාගෙන මම තව තවත් ගුලි වෙමි.

ගැමුණු
2020-03-03 

තනිය හා බැඳීම

 

තනිය හා බැඳීම

     මාගේ නොබැඳීම මට කිසිදු ප‍්‍රශ්නයක් නොවුණත් සමාජයට එය මහත් ප‍්‍රශ්නයකි. ප‍්‍රශ්නයක් නොව ප‍්‍රශ්න පත්තරයකි. ඇතැමෙක් ‘‘ බැඳලද? ’’ කියා ප‍්‍රශ්නය මුණටම දමා ගසන අතර ඇතැමෙක් දෙවන තුන්වන ප‍්‍රශ්නය පළමු ප‍්‍රශ්නය බවට පත්කරති. ඌවේ කෙනෙක් ‘‘වයිෆ් මොනා කරනවා’’ කියා ප‍්‍රශ්නයක් නොවන අයුරින් ප‍්‍රශ්නය විමසන අතර දකුණේ කෙනෙක් ‘‘බැන්දෙ කොහේටෙයි’’ යනුවෙන් වූ ප‍්‍රාදේශීය ව්‍යවහාරය භාවිත කරති. එහි පිළිතුරෙන් විස්මිත වන ඔවුහු විටෙක ‘‘සොරි’’ කියා වෙනත් කතාවක් ඇද ගනිති. එහෙත් සමහරෙක් ‘‘දන්න කෙනෙක්’’ ගේ ගුණ වයමින් පසු පසම පන්නති. ඇතැම් විට හිනාවකින් බේරී පලා යන්නට හැකිවුවත් ඇතැම් ඒවා කෙළවර වන්නේ කොයි තරම් හිතවත් වුවත් ඔවුන්ගේ දුරකතන ඇමතුම්වලට අහක බලා ගැනීමෙනි. එවිට ඔවුහු වෙනත් නොම්මරකට සැඟවෙති. ‘‘මොකෝ බං තාම මෙහෙම’’ කියා අසන ප‍්‍රශ්නයට පිළිතුරු මා ළඟ නැත. එහෙත් ඔවුහු එයින් බොහෝ දුර ඇවිද යති. බූට් එකක්, ඩිවෝස්, හෝමෝසෙක්ස්, ක්‍රොනික් ලෙඩක්, ඉම්පොටෙන්ස් ඔවුන්ගේ හිසරදය තුළ කැකෑරෙන බව මට පෙනෙයි. තවදුරටත් එය මට හිසරදයක් වන්නට පෙර මම බඳින්නට තීරණය කළෙමි. 

     මොනරාගල සිට ගාල්ලට ස්ථාන මාරු ලබා එද්දී මා බැඳුණු කෙනෙකි. පෞද්ගලික ලිපි ගොනුවේ සිවිල් ස්ටේටස් ඉදිරියේ මා අන්මැරීඩ් වුවද මගේ බිරිඳට ස්ථාන මාරු ලබා ගත හැකි නොවුයෙන් ඇයට එහි නතර වන්නට සිදු වී තිබිණ. ඇගේ ස්ථාන මාරුව වෙනුවෙන් ඇතැම් මිතුරන් ආයතන සංග‍්‍රහ, චක‍්‍රලේඛ පවා ඉදිරිපත් කළ අතර මගේ උනන්දුවක් නැතිකම යැයි මට දොස් පැවරුවේය. සති අන්තයේ මා ඇය බලන්නට යමි. නැතිනම් ඇය මෙහි පැමිණෙයි. ඒ අයුරින් තවත් බොහෝ කෙටි නිර්මාණ කරන්නට මට සිදු විය. සිද්දී දාමය නොකැඩී පාඨකයාට රසවත් ලෙස ඉදිරිපත් කිරීම සඳහා මට කෙටි කතාවක්ම ලියා එය කට පාඩම් කර ගන්නට සිදු විය. ඇතැම් අවස්ථාවක එහි දෙබස් අමතකව දිව පැටලූනේ නැත්තේ ද නොවේ. පේ‍්‍රක්ෂකාගාරයට එය නොදැනුණත් මට එය මහත් පීඩනයක් ගෙන දෙන්නක් විය. එමතු නොවේ. තව දුරටත් දුරගිය, විවාහය දරු පලයෙන්ම අවසන් විය යුතුයැයි සිතූ මිතුරෙක් දරු පල පිණිස මට උපදෙස් දෙන්නට ඉදිරිපත් විය. ගොඩ වෙදකම් පවා ඉදිරිපත් කළ ඒ මිත‍්‍රත්වය ඇතැම් විටෙක පිළිකුල් දනවන්නක්ය. 

     නොසිතූ අයුරින් විවිධ අනු කොටස්වලට විහිද යන බැඳීම වූ කලී මහත් හිසරදයක්මය. එය බලෙන් ඔබ්බා ගත් මානසික  පීඩනයක්ය. බැඳීම තනිකඩකමට වඩා ප‍්‍රශ්නකාරී එකක් බව එසේ අවබෝධ කර ගත් බැවින් දිගටම නොබැඳී තනිකඩව සිටීමට මම තීරණය කළෙමි.

     ගැමුණු