මේ සිහිනෙට මං ආසයි...
මේ දිනවල මම එකදිගට එකම සිහිනයක් දකිමි. ඒ සිහිනයට මම ආදරය කරමි.
එබැවින් නින්ද මගේ සමීපතමයා බවට පත්ව සිටියි. මම වේලාසනින්ම නින්දට යමි.
‘‘ඒ හිරු නොනගීවා - රෑ තව දිගු වේවා’’
‘‘මගෙ සිහිනය මට දකින්න ඉඩ හරින්න
ඒ සිහිනෙන් මා මුදන්න ළං නොවන්න’’
අනුන්ගෙන් ණයට ගත් වචනවලින් මම ඔබට එසේ කියමි.
මා අවුරුද්දකට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ බලාගෙන සිටි ස්ථාන මාරුව ලැබී ඇත. ඒ
ගාල්ලෙන් එනම් මගේ ගෙවල්වලින් බොහෝ ඈතටය. කාස්ටක බිමේ හමන සුළං මැද මම
සැනසිල්ලේ සිනාසෙමි. ඩිස්කවරියාද, කැමරාවද යළිත් මගේ සහෘදයන් වී ඇත. ඒ
සිහිනය පොරවාගෙන මම තව තවත් ගුලි වෙමි.
මා මොනරාගල දමා ආවේ සිතකින් නොවේ. ඒ ආ පසුත් යළි යළිත් මා සිත ඒ බිමට
දිව යන්නට විය. අදටත් එය එසේමය. ඔව් ඒ මගේ පේ‍්‍රමයයි. ඒ බිමට හත්ගවුවක්
ඈතින් සිටින්නවුන් අති දුෂ්කර ලෙස හැඳින්වුවද ඒ බිමෙහි කොයිතරම් නම්
සෞන්දර්යයක් වැතිරී සිටියේද? වැව් දියක සිට උපදින සීතල සුළඟ, කඳු මුදුනක
සිට දකින අනන්තය තෙක් විහිදුන වන නිල්ල, ඉපැරණි පන්සලක නටබුන්වල ඇති අතීත
කාමය ඒ භූමිය පුරා පිරී විසිරී ඇත. ඉතින් ඒ කළු කෙට්ටු මොනරාගල මගේ
ප‍්‍රථම පේ‍්‍රමය නොවනු කෙලෙසද? එහෙත් මා එන විට ඇය ගිහින් එන්න කියා
කීවේවත් නැත. එහෙත් මම සිතින් නිතර එහි ගොස් එමි.
මට ගාල්ල සිතට නොඅල්ලයි. ගාල්ල මා ඉපදුන බිම බව සැබෑය. හැදී වැඩුණ,
ඉස්කෝලේ ගිය බිම බව සැබෑය. එහෙත් අවුරුදු විසි ගණනක් ගාල්ලෙන් දුරස්ව සිටි
පසු එය තව දුරටත් මගේ ළබැඳියකු සේ සිටින්නට අකමැති සේය. ගෙදර අතේ දුර වුවත්
මම බෝඩිංගතව හිඳිමි. කෙනෙකුට මහ ගෙදර තරම් සැනසිල්ලක් තවත් නැතද, මට එය
එසේ නොවේ. පසුගිය අවුරුදු විසි ගාණ තුළ මහ ගෙදර මගේ කාමරය මට නැති වී
ගොසිනි. මා චිත‍්‍රපටි බලන්නට වාඩි වුණ මගේ රජ පුටුවද වෙනස් වී ඇත. ටී.වී.
එකේ දුරස්ථ පාලකය අන් සන්තක බැවින් මා ප‍්‍රිය කරන සෞන්දර්යයට මාරු වීමට මට
වරම් නැත. ගෙදර එන්නැයි එන්නැයි අම්මලාගේ නිරන්තර කෑ ගැසීම මොනරාගලින් මා
විස්ථාපනය කරන්නට සමත් වුවද මේ ජීවිතය මට අප‍්‍රියජනකය. අපුලය. උදේ හතට
අවදි වෙන, අටට වැඩට යන, හතරට බෝඩිමට එන, පහට ගෙදර යන, දහයට ගෙදරින් එන, ආ
විගස මහන්සියට නින්ද යන, ආයෙත් උදේ හතට නැගිටින ඒකකාරී ජීවිතයෙන් හෙම්බත්ව
සිටිමි. රැඩිකල් ලෙස කියනවා නම් මේ සිස්ටම් එක මට අල්ලන්නේ නැත. එබැවින්ය
මා දකින මගේ සිහිනයට මා මේ හැටි කැමති.
ඉස්සර වගේ නොවෙයි දැන් ගාල්ල හරි වෙනස්. හරිම කලබලය. පොඩ්ඩ ඇත්තන් කෑ
ගසයි. විටෙක එය මහත් හිසරදයකි. මුහුද බලන් ඉන්නෙත් සුනාමියක් එවන්න වගේ.
ඒත් පිටත සිට මට පෙනෙන ගාල්ල ගැන එතුළ සිටින අයට කියද්දි නම් ඔවුහු එය
පිළිගන්නට මැලි වෙති. ඔවුන්ට ඒ වනාහී සකල සම්පත් ප‍්‍රාදුර්භූත වන දෙව්
ලොවයි. මා මොනරාගල හොඳ වනන විට අප සන්සඛී ප‍්‍රියංගාවන් මගෙන් ඇසුවේ ‘‘ඔයා
ගංජ බීලද ඉන්නෙ’’ කියායි. ඔවුන් නොදුටු ඒ සෞන්දර්යය පෙන්වන්නට හැකි නම්...
මා දැන හදුනන මාමා කෙනෙක් මා මුණගැසුණ දිනෙක මෙසේ ඇසුවේය.
‘‘දැන් පුතා සෙට්ල් වෙන්න කාලෙ හරි. මං නම් දකින විදියට ජීවත් වෙන්න හොඳම මේ ගාල්ල තමයි.’’
‘‘එතකොට අන්කල් පළාත් කීයක ජීවත්වෙලා තියෙනවද’’
‘‘මං නම් ගාල්ලෙන් පිට කොහෙවත් ඉඳල නෑ.’’
අපට උපදෙස් දෙන්නන්ගේ අත්දැකීම් අන්න එයාකාරය.
අදත් වේලාසනින්ම නින්දට යා යුතුය.
මා අවුරුද්දකට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ බලාගෙන සිටි ස්ථාන මාරුව ලැබී ඇත. ඒ
ගාල්ලෙන් එනම් මගේ ගෙවල්වලින් බොහෝ ඈතටය. කාස්ටක බිමේ හමන සුළං මැද මා
සැනසිල්ලේ සිනාසෙමි. ඩිස්කවරියාද, කැමරාවද යළිත් මගේ සහෘදයන් වී ඇත. ඒ
සිහිනය පොරවාගෙන මම තව තවත් ගුලි වෙමි.
ගැමුණු
2020-03-03
තනිය හා බැඳීම
මාගේ නොබැඳීම මට කිසිදු ප‍්‍රශ්නයක් නොවුණත් සමාජයට එය මහත්
ප‍්‍රශ්නයකි. ප‍්‍රශ්නයක් නොව ප‍්‍රශ්න පත්තරයකි. ඇතැමෙක් ‘‘ බැඳලද? ’’
කියා ප‍්‍රශ්නය මුණටම දමා ගසන අතර ඇතැමෙක් දෙවන තුන්වන ප‍්‍රශ්නය පළමු
ප‍්‍රශ්නය බවට පත්කරති. ඌවේ කෙනෙක් ‘‘වයිෆ් මොනා කරනවා’’ කියා ප‍්‍රශ්නයක්
නොවන අයුරින් ප‍්‍රශ්නය විමසන අතර දකුණේ කෙනෙක් ‘‘බැන්දෙ කොහේටෙයි’’
යනුවෙන් වූ ප‍්‍රාදේශීය ව්‍යවහාරය භාවිත කරති. එහි පිළිතුරෙන් විස්මිත වන
ඔවුහු විටෙක ‘‘සොරි’’ කියා වෙනත් කතාවක් ඇද ගනිති. එහෙත් සමහරෙක් ‘‘දන්න
කෙනෙක්’’ ගේ ගුණ වයමින් පසු පසම පන්නති. ඇතැම් විට හිනාවකින් බේරී පලා
යන්නට හැකිවුවත් ඇතැම් ඒවා කෙළවර වන්නේ කොයි තරම් හිතවත් වුවත් ඔවුන්ගේ
දුරකතන ඇමතුම්වලට අහක බලා ගැනීමෙනි. එවිට ඔවුහු වෙනත් නොම්මරකට සැඟවෙති.
‘‘මොකෝ බං තාම මෙහෙම’’ කියා අසන ප‍්‍රශ්නයට පිළිතුරු මා ළඟ නැත. එහෙත්
ඔවුහු එයින් බොහෝ දුර ඇවිද යති. බූට් එකක්, ඩිවෝස්, හෝමෝසෙක්ස්, ක්‍රොනික්
ලෙඩක්, ඉම්පොටෙන්ස් ඔවුන්ගේ හිසරදය තුළ කැකෑරෙන බව මට පෙනෙයි. තවදුරටත් එය
මට හිසරදයක් වන්නට පෙර මම බඳින්නට තීරණය කළෙමි.
මොනරාගල සිට ගාල්ලට ස්ථාන මාරු ලබා එද්දී මා බැඳුණු කෙනෙකි. පෞද්ගලික
ලිපි ගොනුවේ සිවිල් ස්ටේටස් ඉදිරියේ මා අන්මැරීඩ් වුවද මගේ බිරිඳට ස්ථාන
මාරු ලබා ගත හැකි නොවුයෙන් ඇයට එහි නතර වන්නට සිදු වී තිබිණ. ඇගේ ස්ථාන
මාරුව වෙනුවෙන් ඇතැම් මිතුරන් ආයතන සංග‍්‍රහ, චක‍්‍රලේඛ පවා ඉදිරිපත් කළ
අතර මගේ උනන්දුවක් නැතිකම යැයි මට දොස් පැවරුවේය. සති අන්තයේ මා ඇය බලන්නට
යමි. නැතිනම් ඇය මෙහි පැමිණෙයි. ඒ අයුරින් තවත් බොහෝ කෙටි නිර්මාණ කරන්නට
මට සිදු විය. සිද්දී දාමය නොකැඩී පාඨකයාට රසවත් ලෙස ඉදිරිපත් කිරීම සඳහා මට
කෙටි කතාවක්ම ලියා එය කට පාඩම් කර ගන්නට සිදු විය. ඇතැම් අවස්ථාවක එහි
දෙබස් අමතකව දිව පැටලූනේ නැත්තේ ද නොවේ. පේ‍්‍රක්ෂකාගාරයට එය නොදැනුණත් මට
එය මහත් පීඩනයක් ගෙන දෙන්නක් විය. එමතු නොවේ. තව දුරටත් දුරගිය, විවාහය දරු
පලයෙන්ම අවසන් විය යුතුයැයි සිතූ මිතුරෙක් දරු පල පිණිස මට උපදෙස් දෙන්නට
ඉදිරිපත් විය. ගොඩ වෙදකම් පවා ඉදිරිපත් කළ ඒ මිත‍්‍රත්වය ඇතැම් විටෙක
පිළිකුල් දනවන්නක්ය.
නොසිතූ අයුරින් විවිධ අනු කොටස්වලට විහිද යන බැඳීම වූ කලී මහත්
හිසරදයක්මය. එය බලෙන් ඔබ්බා ගත් මානසික පීඩනයක්ය. බැඳීම තනිකඩකමට වඩා
ප‍්‍රශ්නකාරී එකක් බව එසේ අවබෝධ කර ගත් බැවින් දිගටම නොබැඳී තනිකඩව සිටීමට
මම තීරණය කළෙමි.
ගැමුණු
බිඳ වැටුණ සිහිනය
ඒ දුරස්ථ වීමට දැන් අවුරුද්දකට කිට්ටුය. ඉන්පසු වරක් දෙවරක් ඇය හමු වුවද එදා තිබුණු ළෙංගතුකම ඇගේ දක්නට නොවිණි. පණිවිඩයක් තැබූ විට ඔව්, නෑ, බෑ, ස්තුතියි වැනි කෙටි ප‍්‍රතිචාරයකින් එය අවසන් වූ අතර ඇමතුමක් අවසන් වූයේ නිදිමතයි, උයන්න තියෙනවා, ඩියුටි යන්න තියෙනවා වැනි තව දුරටත් දික්ගැස්සිය නොහැකිම වාක්‍යයකිනි. මෙයට හේතුව මට සිතා ගත නොහේ. මා සිතේ ඇයට ඇත්තේ මහත් වූ සෙනෙහසකි. කතාවට ඇත්තේ බලවත් කැමැත්තකි. ඒ දැනට අවුරුදු දෙකකට ඉහත ඈ මුළින්ම නෙත ගැටුණු දා ඇති වුණ සිතිවිල්ලේ බලමහිමයයි. එදා සිට මොකක්දෝ දෙයක් සිතේ තදකරගෙන සිටියා විනා එය ප‍්‍රකාශ කරන්නට තරම් මා නිර්භය නොවීය. එයට තවත් බොහෝ කාරණා එනම් ඇගේ පැරණි පේ‍්‍රමය, ඒ පේ‍්‍රමයේ තවමත් මතුවන ඇමතුම්, ඔහුගෙන් ඇයට වූ මරණ තර්ජන, අපේ අම්මලාගේ ආකල්ප යනාදිය එක්කාසු වී මා ඉවතටම විසි කළේය. කෙසේ වෙතත් ඒ සියල්ල පීරාගෙන ඇය කැන්දාගෙන යාමට මා සිත එකවර දිරිමත් විය. එහෙත් මා ඒ පළාතෙන් එන තෙක්ම එය ඉටු නොවිණි.
ආදරය, විවාහය පිළිබඳ අබ මල් රේණුවක්වත් අපේ කතාවල ගෑවී නොතිබිණි. එහෙත් ඈ දොරටුවෙන් පිටවද්දී ඈ නික්ම යන දසුන මම බලා සිටියෙමි. ඇයත් හැරී මා දෙස ලොකු ඇස් කරකවා බැලූ බැල්ම මා සිහිපත් කරන්නට කැමතිම මතකයයි. ඉතින් ඒ මතකයන් මා හට බලාපොරොත්තු දල්වා තබා ගන්නට බල කිරීමේ කවර නම් වරදද? එහෙත් ඇගේ මේ මගහැරීම....
මම කෙළින් කතාවට බිය වීමි. ඇයට බඳින්නට කෙනෙක් ඉන්නවා කියා වෙනකෙකුගේ මුවින් නික්මුණ ආරංචිය මා අබිමුව වූ ලෝකය පුපරවන්නට තරම් විය. එය ඇත්තක්ද නැතිනම් විහිළුවට කටට ආවට කියූවක්ද කියා මට සිතා ගත නොහැකි වුවත් එය විහිළුවකැයි කීමට මා සිත පුරුදු විය. කෙසේ වෙතත් ඉන් පසු ඈ හා මාගේ කලාතුරකින් වූ ඇයිහොඳැයියත් දුරස් විය.
ඇයි ඈ මා මග හරින්නෙ. හරි සරලය. ඈ මට කැමති නැති නිසා. එහෙත් මා සිත එය පිළිගන්නට සූදානම් නැත. ඇය මට කවදාවත් කැමතියි, ආදරෙයි කියා නැත. ඉතින් ඇයට වෙනත් පේ‍්‍රමයක් නැත්නම් මේ ප‍්‍රත්ක්ෂේපයට හේතුව මට ඇගේ ඇති අකමැත්තම නොවේද? අකමැති නම් එයට හේතු මොනවාදැයි කියා මා අසන්නේ නැත. එහෙත් එය තහවරු කර ගතයුතුය.
ඇගේ උපන් දිනේ දා බොහෝ කාලයක් අසන්නට පුල පුලා සිටි ඒ ප‍්‍රශ්නය ඇසීමි. වක්‍රෝක්තිය නම් භාෂා උපක‍්‍රමය මේ අවස්ථාවට අනුචිත වුවත් එයම ඒ සඳහා යෙදුණේ මෙය කවියක් කියා සිතුණ නිසා නම් නොවේ. මීට පෙර බොහෝ වර මා ඇයට කතා කිරීමට ගත්තද ඇගේ දුරකතනය නාද වූවා මිස ප‍්‍රතිචාරයක් නොවිණි. ඇයට වුවමනාවක් තිබුණි නම් එය එසේ වන්නට විදියක් නැත. ඇයට මා කෙරේ බැඳීමක් තිබුණි නම් ඇයද මා මෙන් මොනයම් හෝ හේතුවක් දක්වා හෝ මා අමතනු ඇත. එහෙත් ඇය මා දිගින් දිගටම මග හැරියාය. අවසානයේ මා වක්‍රෝක්තියෙන් ඇසූ ප‍්‍රශ්නවලට ඇගෙන් ලද පිළිතුරුවල සාරය වූයේ බඳින්න කෙනෙක් ඉන්නවා. ඔබ දන්නෙ නැති කෙනෙක්.
එහෙත් මට තාමත් ඒ අවසන් සංවාදය සිහිනයක්මය. ඉක්මනින් ඇහැරී එය සිහිනයක් පමණක් බව දැකීමට මම කැමැත්තෙමි. එහෙත් ඇහැරුණ ද එය සැබෑවක් නම් වෙන කුමක් කරන්නද? ජීවිතය කවියක් තරම් සොඳුරු නැත.
කළු බදාදා
ඇඳිරි නීතිය දාලා
හඳත් කළුවට වැහිලා
කළුම කළු ආරංචිය
හදේ පතුළට වැටුණා
ඉවසන්න පුළුවන්
නගරාන්තර බාධා
ඇඳිරි නීතිය කියා
සඳ වසාගත් වලා
වැස්සෙ නිමිතිය කියා
ඇඳිරි නීතිය
ඉවත්වන යම් දවසක
සඳ පෑයූ මොහොතක
කෙසේ ඉවසාවිද
කළු බදාදා මතක
ගැමුණු පී. දසනායක
2020-04-08
නන්දන වින්දන(කොරෝනා කාලේ සටහන්)
ඊයේ ගෙදර ගිය විට ජාතික රූපවාහිනියේ නන්දන වින්දන යයි. එය කොවිඩ් හි අතුරු ප‍්‍රතිපලයක්දැයි නොදන්නා නමුත් මා සිත කටු අකුල් කඩාගෙන අතීතයට දිව යයි. අසූ එකේ ටෙලිවිෂන් පටන් ගනිදීද්දී අපට ටෙලිවිෂනයක් නොතිබිණි. අපට පිට යාමේ තහනමක්ද තිබිණි. ලොකු අම්මලහටද බොහෝ දුරක් තිබිණි. අවුරුදු හතරකින් පමණ ඉක්බිතිව අපිද ගෙදර සිට කළු සුදු ටෙලිවිෂන් බැලූවෙමි. එකල ගමන, සිංදු බිංදු, නයිට් රයිඩර්, ටාසන් මෙන්ම මේ නන්දන වින්දනද අපේ රස භාව පුළුල් කළේය. ළමා අපේ දැනුම්ද පෝෂණය කරමින් සැලලිහිණියා පියාඹා ආවේය. මට සාමාන්‍යයෙන් දේවල් ඒ තරම් මතකයේ නොරැඳුණත් ඇතැම් නාට්‍ය දෙබස් තාම මතකය. එහි සංගීත වැඩසටහන් අප ඇඳ බැඳ තබා ගත්තේය. අප පොතින් කියවූ කවියන්, ගීත රචකයන් සජීවීව අප ඉදිරියේ ගීතයන්ගේ උප්පත්ති කතා කීහ. ගීතය ගීතයම විය. ගායකයෝ ම ගී ගැයූහ. චිත්ත රූප ඇතිකර ගැනීමට බාධකයක් නොවීය. ඉනික්බිත අප සරසවියට පිවිසෙනවාත් සමග ඒ ටෙලිවිෂන් අන්දර නිමා විය.
අවුරුදු දහයක පමණ හිඩැසකින් පසු යළි ටෙලිවිෂනය ඉදිරියේ වාඩි වෙද්දී බොහෝ දේ වෙනස් වී තිබිණි. ගී ගැයූවෝ ගායකයෝ නොවූහ. ඔවුහු බොහෝ විට ආධුනිකයෝ වූහ. ඒ වැඩසටහන්වලට රියැලිටි යැයි නමක් දී තිබිණි. එහෙත් ඒ ආධුනිකයින් ප‍්‍රවීණයන්ටත් වැඩි දක්ෂයින්යැයි ඒවා ඉදිරියේ වාඩි වී සිටි විනිශ්චයකරුවෝ හඩ තලන්නට වූහ. ගීත දන්නා ස්වර ගැන දන්නා අප සංගීත උගත් මිත‍්‍රයින් කියා සිටියේද ඒවායේ මාර ටැලන්ට්ස්, වේරියේෂන් තිබෙන බවය. එහෙත් මට ඒවා විඳිය නොහැකි විය. මට අවශ්‍ය වූයේ කපුගේගේ ගීය කපුගේගේ හඬින්මය. එයත් ඔරිජිනල් එකමය. ඔරිමජිනල් එකය. කපුගේගේ මංමුලාවී පාර හොයාගෙන යන විට එහි ස්ථායි කොටසේ පාර හොයාගෙන කියද්දී දෙවෙනි පාර හොයාගෙන නොව සොයාගෙනය. ඒ වෙනස මට වෙනසක්මය. එය මිත‍්‍ර කියූ විට මට එහි රහක් නැත. මක්නිසාද යත් මා පළමු ගීතය උපරිමයෙන් විඳ ඇති බැවිනි. සුනිල් එදිරිසිංහයන්ගේ ගීයක් අමරදේවයන් කියද්දී කොයි තරම් දක්ෂ වුවත් මට එහි රහක් නැත. සුනිල්ගේ ගීතය මා උපරිමයෙන් විඳ ඇති බැවිනි. එසේ විඳ නොගත් ගීයක් වෙන කෙනෙක් කියද්දී මට ගාණක් නැත. ඉතින් ඒ බොහෝ ගීත වැඩසටහන් මට නීරස විය.
එදා අපට ගීත ගැන කියා දුන් සාහිත්‍ය වැඩසටහන් අද නැත. එදා ඒවාට ඈඳා ගත්තේ ඒවායේම පතාක යෝධයන්ය. රත්න ශ‍්‍රීලා, සුනිල් ආරියරත්නලා අපටද මං තැනූහ. එහෙත් අද ඒවා කියා දෙන්නට එන්නේ ඒ පිළිබඳ කිසිදු විශ්වසනීයත්වයක් නැත්තන්ය බොහෝ විට. වෙනත් ක්ෂේත‍්‍රයක ඉන්නන්ය. ඔවුන්ද එක්කෝ කිසිම අදාළත්වයක් නැති මනස්ගාත වමාරති. නොඑසේ නම් ඉස්සර ප‍්‍රවීණයන් කියූ දේවල්ම කොහින් හෝ අහුලාගෙන ඇවිත් තමන්ගේ අදහස් සේම තලූ මරති. ඒවා ඉස්සර නෑසූ උන්ට නම් ඒවා මාර අදහස්ය. ළඟදී සිහිනයක් නම් වූ වැඩසටහන දිගටම බලන මා මිත‍්‍රයෙක් එය බලන්නැත්තේ ඇයිදැයි මගෙන් ඇසීය. මා ඔහුට සිනාවකින් සංග‍්‍රහ කළා මට ටී වී එකක් නැතැයි කියා. ඉතින් එය මා බැලිය යුතුද? මා දන්නා තරමින් හා මුල් කාලයේ නැරඹූ මතකයෙන් එහි එන්නේ අදාළ ගායකයින් නොවේ. වෙනත් කෙනෙක් තවත් කෙනෙක් අමාරුවෙන් නිර්මාණය කළ ගීතයක් කියයි. මට එහි රහක්නැති බව මා කලින් කිව්වා නොවැ. අනික ඒ ගීයේ නිර්මාතෘන් ජීවත්ව සිටිද්දී කොහේ හරි යන එකෙක් ගෙන්වා කරන උත්පත්ති කතාවල කුමන විශ්වසනීයත්වයක්ද? එය මතු නොව එම සාම්පලයේ බොහෝ වැඩසටහන් මෙලෝ රහක් නැත. මට මගේ පරණ කැසට්පටි ටික හොඳා.. ‘‘මගෙ ගැරහුමට නැත ඔය අයව ලක් වුණේ...’’ එහෙත් මා ටෙලිවිෂනයෙන් ඈත් වීම පුදුමයක් නෑ නේද?
එහෙත් ඒ නන්දන වින්දන. මේසෙ අස්සට දා තිබූ ටී වී එක පෙට්ටියෙන් එළියට ගෙන, බටපොළ ඇන්ටනාව සවි කර යම්තම් ජාතික පේන්නට හදා දෙන්නට ඒ අතීත කාමය සමත්විය.
ගැමුණු පී. දසනායක
2020-04
අම්මගේ ආදරේ(කොරෝනා කාලේ සටහන්)
මං මේ දවස්වල ගෙදර යන්නේ දවස් තුන හතරකට වතාවකි. ඒකත් මොකක් හෝ අම්මලාගේ අවශ්‍යතාවක් ලබා දෙන්නටය. ඒ ගියත් කතාව අවම කර ඇත. ආගමනය ඉස්තෝප්පුවට පමණක් සීමා කරමි. අද ගියේ දානෙ බඩු ටික ගෙන ගොස් දෙන්නටය. එහෙත් මට පැයක්වත් එහි රැඳෙන්නට සිදු වේ. මා කොයි වේලේ ගියත් අනිවාර්යෙන් මා බත් කෑ යුතුය. මේ දවස්වල නම් මා පැහැදිළි කොට කියා ඇති බැවින් අම්මා මට බත් එකක් බැඳ දෙන්නීය. එකක් නොවේ. දෙකකි. එකක් ගිය ගමන් කන්ටය. අනික පසුව කන්නටය. ඒ මදිය. මාළු බැදපුවා, අල බැදුම්, රටකජු මිශ‍්‍රණ, චිලි පේස්ට් වැනි කල්තබා ගත හැකි දේ. දැන් ඒ බොහෝ දේවලින් මගේ ශීතකරණයද පිරී ඇත. කොයිතරම් එපා කීවත් ඇය ඒවා සාදා දෙන්නීය. විටෙක බොරු නෝක්කාඩුවක් ගනිමින් ඒවා ප‍්‍රතික්ෂේප කළද වැඩි වේලා නොගොස් එන බඩගින්නේදී ඒ අගය කියා නිම කළ නොහැනිය. අදත් බත් පෙට්ටි දෙකක් ලැබිණි. ඒවායේ එළවලූ වර්ග හයක් තිබුණි. මාළු ද ඇතුළුව. තනිකඩ මම උයන්නට දනිතත් එළවලූ දෙකක් හදා ගැනීම කොයි තරම් අමාරු කම්මැලි වැඩක්දැයි මම දනිමි. එබැවින් ඇතැම් විට මම එලවළු දෙක තුන එකම වලඳේ පිහා ගත් අන්දම මට මතකය. එහෙත් අම්මා කවදාවත් අපට එලවළු හතරක්වත් නැතුව බත් දී නැත. ඒවාද අපි කැමති ඒවාය. අපි අකමැති කෑම අපේ පිඟන්වලට නොදෛන්නට තරම් ඇය සැලකිලිමත් වූවාය. ඉතින් දැන් මා අම්මාට කියන්නේ මේවා සීමා කරන්නට කියාය. ඉදිරියේ එන ලොකු ආහාර හිඟයකට අප සූදානම් විය යුතුය. කොයි තරම් කීවත් මම දනිමි. අම්මා අපට දෙන බත් පතේ හෙටත් එලවළු හතර පහක්ම තිබෙනු ඇත.
ගැමුණු පී. දසනායක
2020-04
බොර දියේ මාළු බෑම(කොරෝනා කාලේ සටහන්)
ඇඳිරි නීතිය ලිහිල් කළේ අද උදේ හයටය. නැවත පටන් ගන්නට ඇත්තේ තව පැය බාගයක් පමණි. මිනිස්සු යුහුසුළු වෙති. මේ පැය අට තුළ ඔවුහු ආහාර රැස් කර ගත්හ. බෙහෙත් පෝළිම්වල සිටියහ. බෙහෙත් ගන්නට ක්ලිනික් එකට ගියහ. සල්ලි ගන්න බැංකුවට ගියහ. අවසාන පැයේ මම ද මෝටර් සයිකලය ගෙන රවුමකට සූදානම් වූයේ තවත් සුළු සුළු දේවල් කිහිපයක් ගන්නටය. මාගේ ඉලක්කයන් වූයේ සෙනග නොරැඳුණ කුඩා කඩය. බොහෝ දෙනා ලොකු ලොකු කඩවල්වල පොදි කද්දී මා සිතුවේ ඉක්මනින් බඩු අරන් ඉක්මනින් එන්නටය. මුදල මට සීමාකාරී සාධකය නොවිණි. කරාපිටිය බෙලිගහ පාරේ කුඩා කඩයකින් සීයේ හච් කාඞ් තුනක් මිලට ගතිමි. රෑ දෙක-හය චිත‍්‍රපටි ඩවුන්ලෝඞ් කිරීමේ අරමුණය. දින දෙක තුනකට පසු පාන්දර දෙකට ඩවුන්ලෝඞ් කිරීමේ ක‍්‍රියාන්විතය දියත් විය. එහෙත් මිලට ගත් කාඞ් තුනෙන් දෙකක් ම සූරා තිබිණි. මාද එදා කලබලයට ඒ පිළිබඳ විමසිලිමත් වී නොතිබිණි. උන් ඇඳිරි නීති කලබල අස්සේ මා අන්දා තිබිණි. හොරකමට ආගම අදාළ වී නොතිබිණි.
මේ කලබල කාලේ කොයි තරම් නම් සොරකම් සිදු වන්නට ඇද්ද? අපේ නංගි කිව්වේ හොරණ පාමසියක් එයාට මාස්ක් එකක් විකුණුවේ රුපියල් හැත්තෑවට බවයි. ඒ රුපියල් පහළොවට මිල නියම කළ ඒවාය.
ග්ලික්ලසයිඞ් තිබෙන්නේ තව දවස් තුනකට පමණක් බව තාත්තා කීවේය. ඔසුසලෙන් කිව්වේ ඇණවුම් කළ පසු දවස් දෙකක් යන බවය. එනිසා ඇඳිරි නීතිය ඉවත් කළ පසු ඩියුටි යනගමන් පොඩි පාමසියකින් සතියකට විතරක් බෙහෙත අරන් යන්නට සිතුවෙමි. උදේ හතහමාර වෙද්දීම ජනතවෝ සෑම කඩයකම පෝළිම් ගත වී ඇත්තාහ. කුඩා පාමසිවලද එකා දෙන්නා ඇත. ඒවා ඇතුළට ගත්තේ එකා දෙන්නාය. ඉස්පිරිතාලෙ අයිනේම කුඩා පාමසියේ කිසිවෙකුත් නොසිටියෙන් ද අට වෙද්දී ඩියුටි යා යුතු හෙයින් ද එයට ගොඩ වී ග්ලික්ලසයිඩ් හතළිහ උදේ හවස සති දෙකකට මිලට ගතිමි. ගාන එකසිය අසූ ගණනක් විය. එහෙත් දවල් ලොකු පාමසි ඇර තිබූ හෙයන් මාසෙකට අදාළව සියලූ බෙහෙත් ගනිද්දීය මට ග්ලික්ලසයිඩ් පෙත්තක තරම දැනුනේ. ඒ පෙත්තක් රුපියල් හතරකි. එකම නාමයෙන් වූ පෙත්තට කුඩා පාමසි කාරයා මගෙන් තුන් ගුණයකටත් වඩා ගෙන ඇත.
මේ ඇඳිරි නීතිය නම් බොර දියේ කොයි තරම් නම් දෙනා කොයි තරම් නම් මාළු බානවා ඇද්ද?
ගැමුණු පී. දසනායක
2020-04
සුපිරි මිත‍්‍රත්වය(කොරෝනා කාලේ සටහන්)
ඔන්ලයින් බඩු ඇණවුම් කිරීම සඳහා වූ දුරකතන අංක රාශියක් මා දුරකතන මතකයේ ගබඩා වී ඇත. වයිබර් ගෲප්වලින්ද, යාළුවන් විසින් එවන ලද පණිවිඩවලින්ද ඒවා මට ලැබිණි. දහවෙනිදා දානය මට තවත් හිසරදයකි. බඩු ඇණවුම් කිරීම, ඇඳිරි නීතිය අස්සේ බඩු ලබා ගැනීම, ඇඳිරි නීතිය ඉවත් කළ පසු පෝළිම් ආදිය, දානෙ ගෙන යාමට ඇඳිරි නීති බලපත‍්‍රවල අවශ්‍යතා, නව වෙනිදා වෙද්දී දානෙට අවශ්‍ය බඩු පමණක් නොව පිරිකරද සූදානම් කර තිබීම ආදිය ඒ හිසරදයේ අනුකොටස්ය. බොහෝ ඇණවුම් දුරකතන අංක ගොළුය. මා ඔසුසලෙන් ඇනවුම් කළ බෙහෙත් වට්ටෝරුවට තවම ප‍්‍රතිචාර නැත.
‘‘පුෂ්ප අක්කට මං කෝල් එකක් දෙන්නම්. එයා තියෙනවනම් කොහෙන් හරි බඩු ටික හොයල දේවි’’
අම්මලා පවතින තත්වය ගැන දන්නේ නැත. ෆුඞ්සිටිවල මොන අක්කලාගේවත් ෆෝන් මේ දවස්වල ඉස්සෙන්නේ නැත. අම්මා හිතා ඇත්තේ කිව්ව පරක්කුවට බඩු ටික ලෑස්ති කරයි කියලා. පෝලිම්වල ඉඳල කන කට්ට අම්මලා දන්නේ නෑනේ...
එහෙත් පසුදින අම්මා කිව්වේ පුෂ්පා අක්කාගේ ෆුඞ්සිටියට ගොස් බඩු ටික අරන් එන්න කියාය. මම එහි ගියෙමි. පළාතේ ප‍්‍රධානම ෆුඞ් සිටියක අයිතිකරු පුෂ්ප අක්කාගේ මහත්තයාය. මා යනවිට අම්මා ඇණවුම් කළ බඩු පාර්සල් ගත කොට තිබිණි. මා පුෂ්පා අක්කාගේ මහත්තයා හඳුනා ගත්තේ එවිටය. අපේ ලොකු නංගිලාටත් පුෂ්පා අක්කාටත් දෙබරවැව ගුරුපත්වීම් ලැබුණේ එකටය. මීට අවුරුදු දහ පාළොහකට කලින් ඔවුන් ඇරලීම සඳහා ගිය චාරිකාවට මාද එක් වූ අයුරු මට මතකය. නංගීගේ හා පුෂ්ප අක්කාගේ ඒ හිතවත්කමය මේ.
ඒ විනාඩි කිහිපයේ මා දුටු දේ බොහෝය. එළියේ මාර්ගය ඇඳිරි නීතියෙන් හිස් වී තිබුණත් ඔහුත් ඔහුගේ සේවකයිනුත් කාර්ය බහුලය. ඔවුහු ලැබුණු ඇණවුම්වලට බඩු පාර්සල් කරති. ලැබෙන දුරකතන ඇමතුම් කෙළවරක් නැත. කෙනෙක් පැමිණ දොරට තට්ටු කරති. විවිධ හේතු කියා බඩු ගැනීමට ඇතුළු වන්නට අවසර ඉල්ලති. එහෙත් පාරිභෝගිකයින් ඇතුළට ගන්නට ඔවුන්ට අවසර නැත. නීතිය එයය. ඇඳිරි නීති අවසර පත‍්‍රය යටතේ ඔවුන්ට අවසර ඇත්තේ ඇණවුම්වලට බඩු බෙදා හැරීම පමණි. එපමණක් නොව ඊයේ ප‍්‍රවෘත්තිවල මා දුටු දසුනක්ද විය. පළාතේ දේශපාලකයෙකුගේ දුරකතන ඇමතුමකට එක්තරා පළාතක ෆුඞ්සිටි අයිතිකරුවෙකු හාල් මුට්ට ගණන් ලොරියට පැටවීමය. ඉතින් ඔවුන්ට මෙවන් අණසකයන්ටද ඇතැම් විට යටත් වන්නට සිදු වනවා ඇත.
අමතක නොවන මිත‍්‍රත්වයේ, සහෝදරත්වයේ ඉතා ඉක්මන් ප‍්‍රතිචාරය හමුවේ ගෙදර දානෙ බඩු මල්ල ගෙන ගොස් ඒ බර බිම තැබුවෙමි.
ගැමුණු පී. දසනායක
2020-04
